Hiçbir şey yapmadan geçen günlerin ardından yolculuk devam ediyor. Koroni ve hepsinden önemlisi Mohrle, yavru kedi ve deniz kenarındaki ev bizi bekliyor ve daha gidecek çok kilometremiz var. Kilometreleri kendimiz sürükleyeceğiz, çünkü biz en yavaş gezginleriz.
Felixo'muzun kapısını son bir kez çekip kapatıyor, hayalimizdeki yerden gürültüyle ayrılıyor ve adanın 5 kilometre ötesindeki limana geri dönüyoruz.
Limanda feribotu arkadan görebiliyoruz. Biz olmadan adadan ayrılacak. Bırakın gitsin! Limandaki üç kafeden birine oturup bir Helliniko Metréo içiyoruz ve feribotun gidiş gelişini izliyoruz. 10 dakika gidiş, 10 dakika dönüş, 40 dakika mola. Kaptan için ne büyük bir stres. Ve bu günde beş-altı kez oluyor.
Güneş tenimizi ısıtıyor, deniz turkuaz mavisi dalgalanıyor ve Google bana akıllı telefonumun ana ekranında bugünün resmi tatil olduğunu söylüyor. Google olmasaydı ne yapardık?
Yunanistan'ın Osmanlı egemenliği altında acı çektiği 1453'ten 1821'e kadar geçen uzun yıllarda, Yunan ruhu kimliğini kaybetmemek için direndi. O dönemin karanlığında bir fener gibi parlayan Yunan Ortodoks Kilisesi oldu. Antik Yunanistan'ın adeta bir gölgesi olan Patras Piskoposu Germanos, Agia Lavras manastırında bayrak açtı ve Mora halkını baskı zincirlerine karşı ayaklanmaya çağırdı. Böylece Müjde günü olan 25 Mart, bir kurtuluş ve yeniden doğuş kutlamasına dönüştü.
Burada küçük bir düzeltme ya da yorum yapmak istiyorum: Yunan tarihini araştıran herkes tartışmalı bir şekilde belgelenmiş gerçekler bulacaktır. Ben de araştırma yapıyorum ama bir tarihçi gibi değil. Bence Wikipedia, özellikle tarihi gerçekler söz konusu olduğunda, her zaman gerçeğe çok yakın değildir, bu nedenle lütfen buradaki hatalarımı bağışlayın. Kurtuluş mücadelesi üzerine şunları ekleyebiliriz Laskarina Bouboulina ekleyin. Ayrıca Petrobey Mavromichalis ve Theodoros Kolokotronis oyunda. Ve büyük olasılıkla, kaynağa bağlı olarak, bir veya iki kişi daha.
Şükürler olsun, düzeltme notları için tüm okuyuculara çok teşekkürler, eski Yunanlılarla o kadar kolay değil.
"Hesaplamalarımız başarısız olduğunda, buna tesadüf diyoruz." Heinrich Heine
Adanın tek bankamatiğinin üzerine gönülsüzce yerleştirilmiş, uğultulu ama bir o kadar da gürültülü hoparlörden Yunan müziği yükselirken feribot çoktan tekrar iskeleye yanaşmıştır. Görünüşe göre adanın buluşma yeri. İnsanlar hareketlenmeye başlıyor, kahvelerimizi çılgınca yudumluyoruz ve 20 adımda pazar meydanına, bankamatiğin yanındaki çift araçlık otoparka varıyoruz.
Geçit törenine müzik eşlik ediyor. Muhtemelen adadaki tüm çocuklar, sayıları 15 ila 20 arasında, yaş gruplarına göre dizilmişler. Giysileri kuşaktan kuşağa aktarılmış gibi görünüyor ve çocukların hepsi Yunan ulusal gururunu doğrudan göremiyor, ancak beyaz ve mavi bayrağı sallayarak ebeveynlerin, büyükanne ve büyükbabaların, teyzelerin, amcaların ve iki turist Heike ve Gerd'in yanından geçiyorlar.
80 metre uzunluğundaki (kısa?) liman yoluna bir kez çıkıldı, bir kez inildi. Grup yeniden toplanıyor, şimdi daire şeklinde. Hoparlör, radyodaki kayıt düğmesini çok erken bıraktığımızda olduğu gibi cızırdıyor ve bilmediğimiz başka bir şarkı çalıyor. Müzik öğretmeni talimatlar veriyor ve dansçılar bilmediğimiz bir koreografiyi takip ediyor. Dans son derece konsantre, ebeveynler, büyükanne ve büyükbabalar, teyzeler, amcalar ve iki turist cep telefonlarını ve kameralarını çıkararak performansı sonsuza dek kaydediyor.
Bir noktada dansçılar kendi ritimlerini buluyor, gülümsemeye başlıyorlar ve geleneğin içinde bir tür neşe oluşuyor. Şarkılar söyleniyor, alkışlar tutuluyor, seyirciler arasındaki yaşlılar şarkı sözlerini ezbere biliyor. Tüm şarkılar kulağımıza aynı geliyor ama her şarkı değişiminden sonra bunların farklı türküler olması gerektiğini anlıyoruz. Yüksek sesle eşlik ediyoruz. Hareketli bir şekilde sallanıyoruz.
Bir sonraki feribot da biz olmadan kalkıyor ve anakaraya doğru yol alıyor. Bir sonrakinin bizi adadan çıkaracağını umuyoruz. Peki ya gelmezse? Sakinliğimizi koruyoruz, çünkü kalbimizde en güzel gün batımını izleyebileceğimiz yerin bilgisini taşıyoruz. Peki ya yarın? Yarın başka bir gün.
"Bizimle seyahat ettiğiniz" için teşekkürler
Yaz aylarında seyahate bir kez daha ara verip Almanya ve İsviçre'deki ailelerimizi ziyaret etmeyi düşünüyoruz. Fikirlerimizden biri de bir Basra Körfezi'ne yaptığımız uzun yolculuk hakkında ders Hazırlanmak için. Eğer isterseniz, sizi en çok ne ilgilendirir? Burada blogda yer bulamayan hikayeleri de anlatacağız. Bern ve Berlin bölgesini düşünüyoruz - çünkü orada ailemiz var. Ancak başka yerler de düşünülebilir. Bize yazmaktan çekinmeyin.
Seyahat deneyimlerimizin başkalarının da ilgisini çekebileceğini düşünüyor musunuz? O zaman paylaşabilirsiniz Gönderiyi paylaşmaktan çekinmeyin. E-posta ile veya nasıl tercih ederseniz.
Buna ek olarak, henüz yapmadıysanız, bizim Haber Bülteni abone olun. Burada, yeni bir şey yayınladığımızda veya haftada bir kez Cuma günleri tüm deneyimlerimizi posta kutunuza alacaksınız: leben-pur.ch/newsletter
Ayrıca görüşlerinizi, ipuçlarınızı veya sorularınızı duymak isteriz. Gönderiye yorum yapmanız yeterli!
